Yalnızlık

Yalnızlık!
Artık bıraktım sana dost aramayı, çare bulmayı.
Başımla gözüm üstünesin bilesin.
Hoş geldin.
Yani vazgeçtim kanımda akanlardan, gözümün içine bakanlardan.
Salıverdim iplerini, zaten benim değillerdi.
Hoş tuttum gönüllerini.
Yaralarını sevgimle sardım.
Açtıkları yaraları vicdanımla oyaladım,
Güzel günleri sardım üstüne, kin tutmadım.
Ne de olsa herkes bir ana kuzusuydu, nasıl ağlatılır ki dedim insanoğlu.
Anasına yazıktı... kıyamadım.
Hiç incitmedim üstüme binlerce acı söz yığanları.
Canım diye başladım söze başlarken, canımdı ne de olsa...
Kaç bin kötü söz bunu değiştirirdi?
Hepsi bendeydi, hepsi kıymetlimdi.
Hepsi güzel günlerimdi...